Schlafzimmer- und sonschtige Geschichtla von dahoim
A Schlaufzimmergschichtle
Wenn i bei Nacht it schlaufa ka
nau fang i oifach 's Dichta a;
reim voar mi hi zua Nutz ond Fromma
ond denk, 's Sandmännle weart scha komma.
Zerscht wälz i mi no hie ond her,
kämpf om da Schlauf, ond's fällt mir schwer.
I bi ja miad ond mecht mei Ruah,
doch, fallat d Auga mir it zua
nau knips i, blos zom Zeitvertreib,
mei Nachttischlämple a ond schreib.
Was mir grad eifällt schreib i nieder
ond's baßt ond reimt se allweil wieder.
Zeile fügt sich so an Zeile,
i hau ja Zeit ond gar koi Eile.
A ruah isch au em ganza Haus
ond koi Mensch brengt mi mea draus.
Zwar leit, wia's Brauch isch, neaba dra
in seinem Bett mei liaber Ma
ond i iberleg mir schwer
ob i eahn au em Schlauf it schtör.
Schließlich braucht der Mensch der schafft,
mit vollem Einsatz seiner Kraft,
bei Nacht sei Ruah. Des isch ganz wichtig.
Doch, meine Sorga dia send nichtig. -
Es schnarcht ond ruaßlat was er ka!
"Guat Nacht, schlauf gsond, mei liaber Ma!"
Dau gaut mir bei seim Gschnarch ond Gschnauf
auf oimaul, a hells Liachtle auf.
Isch ear am End gar schuld dau dra
daß i bei Nacht it schlaufa ka?
Isch's sei Geruaßl, des mi weckt
ond des mi ausm Schlauf aufschreckt?
Dau gaut's ja zua, 's isch zom Verdlaufa!
Wia ka ma dau bloß sell no schlaufa?
Moisch grad ear säagat voller Schtolz
it blos an Schtear, a Klaufter Holz,
ond muaß des allz heit Nacht verzwinga.
Ma, säag na zua, dus's Werk vollbringa
ond bis du fertig bisch hau i
mei Versle gmacht, heit iber di,
weil mir d Erkenntnis komma isch
daß du dau dra it schuldlos bisch!
So ka ma, wia bei viele Sacha,
aus manchem Ibel's Beschte macha.
Ear haut se Nies ond Racha butzt,
i hau dia Zeit auf mei Weis gnutzt,
iatz dreit ear se em Schlauf gschwend om
ond siehe da: der Spuk isch rom!
Ear isch fertig ond i au,
Gott sei Dank, iatz schlauf mer nau!
Nächtlicher Zeitvertreib
Wemma nachts it schlaufa ka
was fangt ma dau it alles a?!
Dätsch aufs Wachsei gern verzichta,
mächtsch doch it scha wieder dichta.
Zearscht liegsch dau ond duasch sinniera
ond iber Manches nauchschtudiera.
Halb dräumsch, halb wachesch, zwischanei
duslesch mea a bisle ei.
Kreuz ond quer ond iberzwers
weart aus deam Duranand a Vers.
„Des merksch dr“, denksch dr, „desch it schlecht,
des wär, wia's saga willsch, grad recht;
it z grob, it z fei, grad en dr Mitt,
hoffendlich vergisch es ist.“
Nau fallad d Auga wieder zua.
Du fendsch nomaul a bissle Ruah
ond wenn d mea aufwachsch mit ma Rucker —
manchmaul duasch ganz scheane Zucker —
nau iberlegsch, denksch nauch ond nau
isch fut, isch weg, nix isch mea dau!
„Oh, schad, des war so schea, des Schbrüchle,
hätt neibaßt ens Gedichtla-Büchle.“
Doch wia i grüable, 's kommt nicht mehr —
brengs oms Verrecka nemma her!
Fazit aus dear fatala Gschicht:
Em Kopf aufheba roicht halt nicht!
Mach's Liacht, nemm's Werkzeug ond schreib's auf,
mach au aufs I no 's Düpfle drauf —
ond gucksch es nau am Morga a
nau isch's mea dau, du freisch de dra.
Dr Griablaschlupfer
Iatz isch dear Kerle scha bald zeha
ond fend's no allaweil so schea
bei Nacht aus seinem Bettle z hupfa
ond bei ons en's Griable z schlupfa.
Auf oimaul schleicht ear hoimlich a
ond schlupft ganz nich nau an mi na
ond kuschalat ond seit all mea:
„Woisch Mama, bei diar isch halt schea!“
I bi ganz ehrlich, miar gfällt's au,
i gib's ja zua ond ka's verschtau,
doch — schlaufa ka i halt nau schlecht,
denn dr Siach dear schtramplat recht.
So muaß ear nauch ma Weile hald
sich mea schleicha, oft scha bald.
Ear brummlat voar se na ond sät:
„Mei, wenne na it schtrampla dät!“
I ka's it lau
Sonnteg morges um Viera
i bi scha mea wach —
ond i ka nemma schlaufa
was i au mach.
I brobier's allweil wieder,
dreih mi rom ond mea nom,
ka oifach nemm schlaufa,
des isch fei domm.
Ond koi Zeitong kommt au
dia hol i suscht rauf,
luags dur ond ließ mi nau
nei mea en Schlauf.
A Schtoaßgebeat schick i
zom Himl no nauf:
Liabs Herrgottle, bitt schea s
chenk mr wieder an Schlauf.
Doch es will nemma klappa
's isch a oigana Sach.
I ka dua was i will —
i bleib oifach wach.
Also tua i halt wieder
was i it lassa ka —
nemm da Bleischtift ond 's Blöckle
ond fang's Dichta mea a.
Allaweil 's gleiche
I hau scha a baarmaul
mein Wuisl vrzählt,
hau gschrieba was mi allz
vom Schlaufa ahält.
Heit isch scha mea so:
Dr jong Hupfer isch dau —
ond natürle, selbschtvrschtändle —
sei Vaterle au.
I frei me ja wirklech
dass is hau ean im Bett.
Wia froah wär a mancha
wenn se's so hätt.
I will au warhafteg
it udankbar sei;
bi froah dass s me blaugat,
sooscht wär i alloi.
Doch i miaßt hald au schlaufa,
dr Mensch braucht a Ruah
ond meine zwea Siacha
dia land des it zua.
I breng dean kloina Hupfer
aus meim Bett nemma naus.
Dr Oi schnarcht, dr Oi schtramplat —
iatz ziach halt i aus!
Mädle glaub's
Grausama Gruschdl du,
Mädale, Schlampl,
kasch denn it anderscht dua,
bisch doch a Trampl.
So an Verhau solltsch doch
it allweil macha,
des isch fei, gwiß ond wauhr,
nemma zorn Lacha.
A oadalegs Mädle
duat so ebbes net,
raumat sei Karner auf
ond macht sei Bett.
S isch ja weax schpäter,
woisch, merk dir des fei,
aus ra gschlampata Föhl
weat koi oadalegs Wei.
Ond wend's it iabsch, scha heit,
kommsch nemma mit.
Was ma it lernt bei Zeit
ka ma au it.
Also raum wuidle auf,
glaub's Mädle, nau
bisch sell mit dir zfrieda
ond de andere au.
Was i miar wensch
I wensch miar fiar uns all mitnand,
dass miar em Haus da Frieda hand,
dass jeder sigt, wau's fehlt ond brennt,
dass jeder 's Mauß ond d Grenza kennt
nauch deane ear sich richta sott.
Ma ka it wischt saga, schtatt hott,
dass recht ganz oifach recht au bleibt —
es isch it Sommer, wenn's duß schneibt.
Dau isch doch voarn a bissle hend
wau d Eltra meand was d Kender wend,
und wau ma, um des Friedens willa
muaß jedan Wunsch sofort erfülla.
Zwar will i it alloi regiera,
doch tuat's mi scha a weng scheniera,
wenn du, Herr Sohn, 's Kommando führsch
und wennd nau au no batzeg wirsch.
Um no was, Buale, bitt i schea:
Sag koine wiaschte Ausdrück mea.
Au wennds em Schbass seisch, sag se it,
du machsch an Scherz, dr Ernscht gaut mit.
Des woisch ja, mi haut oft scheniert
der Ton, den du bei uns eigführt,
so gaut ma it mitnander um,
des woisch doch sell, bisch ja it dumm.
's hoißt doch: Der Ton macht die Musik
und solche Tön, dia hau i dick,
denn sie verletzad ond deand weah
ond glei isch 's Leaba nemma schea.
Iatz bi i draureg, d Sonn isch wegg
und 's froschtlad mi, dau hausch da Dreck!
Drum bitt i herzlich, lieber Sohn,
pfleag ond verwend an bessra Ton.
Ma muaß anander bloß verschtau
Was hautr denn mea agschtellt iatz,
dr Huarabua, dr schlecht?
I hear da Vatr bölla duss,
ear schempft ond weltad recht.
„Isch diar dr Hof it groaß gnua,
sag, du elender Filou?
Muasch du allz ibern Haufa fahra,
du rausgsuachts Rindviech, du?
Sag, bisch du blöd, du Oberdepp,
des sottsch doch selber wissa,
kasch it a bisle Obacht gea?
Isch diar en Grend neigsch…?“
Iatz gang i naus, denk i fiar mi,
i moin iatz wär's nau gnua.
„Wia isch's bloß möglich“, wear i sa,
„dear Hundsnix isch dei Bua!“
Doch besser isch, des woiß i ja,
ma mischt se dau it ei;
denn dia send glei mea ois, dia zwoi
ond i, i lang recht nei.
Ond siehe da, hau i recht gheart?
Was hautr n grad allz ghoißa?
Iatz kommt dr Bua, seit: „Babba, du,
dätsch mr mein Gokart schwoißa?“
Dr Babba nemmt n bei dr Hand
ond duat, so wia eahm ghoißa
ond mitanander deand se allz
was brocha war mea schwoißa.
Unser Bobby
Mei Hundle isch a wilder Siach,
a schwarzer Wuschlbär.
I ka grad naugau wau i will,
er trottlad neabaher.
Sitz i beim Frühschtück, hockt se ear
scheiheileg voar mi na
und luagad mi ganz treuherzeg
mit Hundeauga a.
Hock i em Büro, flaggt se ear
undr mein Schreibtisch nei
und schnarcht und schtenkt mr ebbes voar —
ear fendt dau nix drbei!
Gang i zum Betta, setzt ear se
brav voar dr Tür duss na
und guggad, was i alles mach
und ob i's richtig ka.
Schellt's an dr Tür, isch ear dr earscht
dear luagad, was dau sei,
es kommt mr hend und voarn ganz gwiß
ugseha koiner rei.
Und bin I miad und gruab me aus
nau en meim Schaukeischtuahl,
nau flaggt ear zwischer d Läufl nei,
und nau isch des sei Pfuahl.
Grad 's Bett und 's Auto send tabu,
dau bi in hundefrei,
doch soscht muaß ear auf Schritt und Tritt
an meiner Seita sei.
Iatz sagad selber, isch des it
a groaßa Liab und Treu?
Dau mechtsch dr manchmaul wenscha,
d Leit kenntad wia d Hundla sei.
Dass d's gschbürsch und merksch und secha kasch:
Sie hand di geara eaba.
Weags deam wär doch des Dausei gwiß
no lang koi Hundeleaba.
Scha schnarchtr mea, iatz underm Disch
auf deam i's Versle schreib,
so bin in nia alloi dahoi
und hau an Zeitvertreib.
Auf alle Fäll, des Oi isch gwiß:
Miar gend dean Wuschlbär
dean mir zearscht gar it hau hand wölla
freiwillig nemma her.
Ear ghert zua uns, zua Haus und Leit.
Und bsonders hald zua miar;
des wiaschte, scheane, liabe Viech.
Des brave, treue Tiar.